Η Μαυροδάφνη είναι ταυτισμένη με την σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κρασιού, από τότε που, λίγο μετά τα μέσα του 19 αιώνα, ο Γουσταύος Κλάους έδωσε στο σκούρο σταφύλι της Αχαΐας το όνομα της λατρεμένης μελαχρινής ντόπιας μνηστής του. Η έμπνευση της οινοποίησης της Μαυροδάφνης όπως την ξέρουμε σήμερα ανήκει στον Κλάους, ο οποίος το 1854 εγκαταστάθηκε στην Πάτρα και στη συνέχεια ίδρυσε την οινοποιία Achaia-Clauss, με στόχο την παραγωγή και εμπορία της Μαυροδάφνης. Η Μαυροδάφνη είναι ένας επιδόρπιος οίνος που δημιουργείται με την προσθήκη αλκοόλ κατά την διάρκεια της αλκοολικής ζύμωσης. Με τον τρόπο αυτό το κρασί αποκτάει υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ, διατηρώντας όμως τα φυσικά σάκχαρα, αλλά και αρκετά πρωτογενή αρώματα του σταφυλιού
Στην οινοποίηση της Μαυροδάφνης χρησιμοποιείται η ομώνυμη ποικιλία Μαυροδάφνη Πατρών, επιτρέπεται όμως και η συμμετοχή της γλυκιάς ποικιλίας Μαύρη Κορινθιακή, από την οποία προκύπτει η κορινθιακή σταφίδα. Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας της οινοποίησης, το κρασί μεταφέρεται σε μεγάλα δρύινα βαρέλια, στα οποία όχι μόνο παλαιώνει, αλλά και οξειδώνεται, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό της προσδίδει αρωματική και γευστική πολυπλοκότητα, της δίνει το χαρακτηριστικό χρώμα της, που έχει κεχριμπαρένιες ανταύγειες, και παράλληλα την «σκληραγωγεί». Έτσι, η Μαυροδάφνη μπορεί να παλαιώσει άφοβα για πολλά χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι, σε ένα συγκεκριμένο σκαλιστό βαρέλι στο Αυτοκρατορικό κελάρι της Achaia Clauss, παλαιώνει ακόμα, μέχρι τις μέρες μας, το παλαιότερο ελληνικό κρασί (και ένα από τα παλαιότερα της Ευρώπης): η πρώτη Μαυροδάφνη που οινοποίησε ο Γουσταύος Κλάους, εσοδείας 1873!